David Sanborn :: Backstreet (1983)

หมายเลขแผ่น - 23906-4

โปรดิวเซอร์ - Marcus Miller, Ray Bardani, Michael Colina

ออกปี - 1983

แนวดนตรี - Jazz, Funk Jazz

สังกัด - Warner

บางครั้งสิ่งที่สวยงามในความคิดเห็นของคนฟังดนตรี ก็อาจจะถูกทำลายให้ย่อยยับลงไปโดยบุคคลที่คิดว่าได้พยายามสร้างสรรค์สิ่งที่สวยงามนั้นออกมาให้ฟัง ผลงานชุดนี้เป็นเช่นนั้นในสายตาของผม ผลงานชุดนี้ดูภายนอกแล้วน่าจับต้องมาก และคิดว่าถ้าหน้าปกผลงานชุดนี้เป็นเช่นเดียวกับหน้าปกเทปแล้วก็คงจะสวยงามดูวิเวกวังเวงสูงสง่ากว่าหน้าปกเทป เพราะภาพใหญ่กว่ากันก็ย่อมจะให้บรรยากาศได้ดีกว่ากันมากมายนัก

และผลงานชุดนี้ David Sanborn เขียนไว้เลยว่าผลงานชุดนี้มอบให้แก่ลูกชายของเขา Jonathan Sanborn น่ารักจริงๆ และผลงานชุดนี้ก็ไม่ใช่แค่น่ารักเท่านั้น ดนตรีที่ถูกบรรจุอยู่ในม้วนเทปชุดนี้ส่วนมากจะมีความสวยงาม มีบรรยากาศ และให้อารมณ์สะท้อนความรู้สึกออกมาได้ดีทีเดียว อย่างที่ผมเคยบอกว่า ไม่สามารถจะบรรยายบทเพลงบรรเลงออกมาเป็นตัวหนังสือได้ว่ามีความดีเด่นขนาดไหน หรือเพลงต่างๆเป็นเช่นไร และการให้ความรู้สึกของอารมณ์ลึกๆแล้วรู้สึกเช่นไร แต่เพลงแจ๊สในแบบบรรเลงแล้ว ได้นักดนตรีฝีมือดีๆ ผู้ร่วมงานที่รู้งาน และองค์ประกอบทั้งมวลที่พร้อมสรรพ ก็มาบรรจบกันอยู่ที่ว่า ได้ทำออกมาด้วยใจรักด้วยความรู้สึกส่วนลึกของผู้มีดนตรีในจิตใจ ผมคิดว่าแค่นี้ ถ้าคนฟังดนตรีไม่ใช่ฟังกันอย่างฉาบฉวย หรือไม่ใช่คนที่ไม่ชอบฟังดนตรีบรรเลงกันเลย เป็นนักฟังที่พร้อมจะยอมรับดนตรีในลักษณะท่วงท่าอะไรก็ได้ และฟังกันอย่างปลอดโปร่ง ให้ความรู้สึกของอารมณ์จริงๆ ไม่ต้องถึงขนาดมานั่งฟังกันอย่างคร่ำเครียด ว่าสิ่งที่เขาจะสื่อคืออะไร คือบางครั้งผมคิดว่าภาษาดนตรีในบางครั้งแล้ว (ส่วนมาก) จะสื่อออกมาได้ แต่คนฟังบางคน และคิดว่าเป็นส่วนมาก ไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้ ดนตรีชุดนี้ของ David Sanborn น่าจะเป็นเช่นนั้น แต่พอฟังเข้าจริงๆแล้ว ก็เห็นได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ลดความดีของผลงานชุดนี้ลงไป

สิ่งที่มองเห็นกันชัดๆคือ การที่ศิลปินยอมตนให้มีลักษณะของแนวดนตรีของโปรดิวเซอร์เข้ามาครอบงำกันอย่างออกหน้าออกตา อย่างที่ผมเคยเขียนแทรกลงไปว่า (เมื่อไรก็ไม่ทราบ) ผลงานดนตรีของ Frida เป็นผลงานที่ใช้ไม่ได้ เพราะนั่นไม่ใช่แนวดนตรีของเธอ แต่เป็นแนวดนตรีของ Phil Collins ครั้งนี้ก็เช่นกัน ดนตรีของ Sanborn ให้ความรู้สึกที่ประทับใจไม่กี่เพลงเอง เช่นเพลง I Told U So, When You Smile At Me หรือ A Tear For Crystal ซึ่งเพลงเหล่านี้มีความดีเด่นกันอย่างไม่ต้องบรรยาย แต่เพลงอื่นนอกจากนี้ล่ะ เป็นความรู้สึกของ Sanborn จริงๆหรือ

Marcus Miller เคยเอาผลงานของเขามาพูดและบอกว่าไม่ชื่นชมตัวของเขาเลย เพราะเขามีลักษณะคล้ายเป็นขโมยทางความคิด พอมาเห็นเขาโปรดิวซ์ผลงานชุดนี้กันแบบนี้แล้ว ผมมีความรู้สึกเลยว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาออกไปในด้านติดลบ คือลักษณะการโปรดิวซ์ของเขาเป็นลักษณะยำใหญ่ที่รสชาติของอาหารชวนให้คลื่นไส้ คือดนตรีออกฟังค์อย่างเห็นได้ชัด

ขอบอกเสียก่อนว่า ผมไม่ใช่คนมีอคติต่อดนตรีของคนดำ หรือไม่ได้ไม่ต้องการเห็นว่าแนวดนตรีแจ๊สจะขยายขอบเขตออกไปได้อีก แต่การที่แนวดนตรีอันโดดเด่นของ Sanborn สวยงามอยู่แล้ว ถ้าจะขยายขอบเขตออกไปในแบบมั่วๆ จับนั่นยัดนี่ ใส่ความคิดของตนเองลงไป โดยลืมคิดไปว่าพื้่นฐานของแผ่น หรือจุดยืนของคอนเซพท์แผ่นนี้จะเป็นเช่นไร ทำไมดนตรีของ Sanborn จะต้องใช้ขาทั้งสองข้างยืนกันอยู่คนละลำเรือ และขาข้างหนึ่งไม่ใช่เพียงแค่เหยียบเรือลำเดียว ยังเหยียบอีกหลายลำด้วยซ้ำ

จะโทษ Marcus Miller คนเดียวก็ไม่ถูก เพราะยังมีโปรดิวเซอร์อีกตั้งสองคน ไม่อยากจะเอ่ยชื่อเพราะเสียดายน้ำหมึก แต่จะโทษโปรดิวเซอร์ทั้งหมดก็ไม่ได้ แต่อยากถาม Sanborn ว่า ทำไมจึงมีการยำใหญ่ครั้งนี้เกิดขึ้น โดยเฉพาะผลงานที่บอกว่ามอบให้แก่ลูกชาย คือผมไม่บังอาจเอื้อมที่จะไปนั่งอยู่ในจิตใจของ Sanborn แต่ผมสามารถที่จะพูดถึงผลงานของเขาในฐานะคนฟังว่าทำไมจึงต้องมีผลงานเหยียบย่ำสิ่งสวยงามของตนเองเกิดขึ้นเช่นนี้

โดยส่วนรวมแล้ว Sanborn เล่นแซ็กในผลงานชุดนี้โดดเด่นสมกับชื่อเสียงจริงๆ แต่ในฐานะของเพลงแล้ว ผลงานชุดนี้กล่าวโดยรวมๆกันแล้วว่าชวนคลื่นไส้มาก

เคยกล่าวมาแล้วว่า จะคัดผลงานมาเขียน จะเอาแต่ผลงานที่คิดว่าดีมาเขียน ผลงานชุดนี้ผมก็คิดว่าดี แต่ก็เคยกล่าวไว้แล้วว่า ถึงดีก็ไม่ใช่จะชมกันเสมอไป คือดีในแง่ของดนตรีที่ต้องแยกให้ออก แต่ก็ยังมีส่วนที่ขัดต่อความรู้สึกทางโสตประสาททางหู และความรู้สึกที่มีต่อบุคคลที่นึกว่า จะเป็นตัวของตัวเองได้ ถ้าคนๆนั้นน่าจะมีสมอง เพราะผมอาจจคะดว่า เขาน่าจะมีสมอง แต่คนๆนั้นใช้สมองแค่เศษของสมอง ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้จริงๆที่ข้อเขียนต้องออกมาเช่นนี้

SP 185